پرکارِ خستگی ناپذیر
پرکار بودن و داشتن فعالیت و تلاش در صحنه عمل یکی دیگر از شاخصهای نیروی انسانی کارآمد نظام علوی است. خیلیها وقت حرف و گفتمان، خوب نطق میکنند اما همین که در مدیریت وارد شدند و زمان عمل فرا رسید، در انجام وظایف کوتاهی میکنند و یا کثرت کارها آنها را مغلوب و درمانده میکند. امام علیهالسلام پیوسته کارگزاران خویش را به خدمت هر چه تمامتر به مردم و تامین رفاه و آسایش آنان فرا میخواند.(رک:نهج البلاغه،نامه50 و59)
امام علیهالسلام در نامهای به اسود بن قطبه فرمانده سپاه حلوان(در جنوب شهر سرپل ذهاب فعلی) نوشتند:«بدان که دنیا سرای آزمایش است و دنیادار ساعتی در آن از تلاش در راه خدا آسوده نباشد مگر آن که همان مایۀ حسرت او در روز قیامت گردد.»(نامه/59) آن حضرت تلاش نیروی انسانی در جهت تامین نیازها و رفاه مردم را یکی از حقوقی میدانست که بر عهده آنان است.«از جمله حقوقی که بر تو لازم گشته آن است که خود را نگهداری و به قدر توان خود در کار رعیت تلاش کنی»(نامه/59) بعد در ادامه فلسفه این تلاش را چنین تبیین فرمودند:«زیرا سودی که از این کار به تو میرسد بیش از فایدهای است که تو به مردم میرسانی»(نامه/59)