ویندو شاپر window shopper به کسانی می گویند که کارشان پرسه زنی در بازار، تماشای ویترین مغازه ها و پرسیدن قیمت ها است بدون این که واقعا قصد خرید داشته باشند؛ آن هم نه به خاطر بی پولی بلکه بیشتر برای مشغولیت، سرگرمی و وقت گذرانی. با شکل گیری مجازی، و به ویژه گسترش شبکه های اجتماعی، ویندو شاپینگ مجازی (Online Window Shopping) هم به یک معضل اخلاقی تبدیل شده است. آنچه مسئله «وب / ول گردی»های بی حاصل را در این فضا تشدید می کند، نامحسوس بودن نشانه ها و فراگیر بودن آن است. چرا که فقط یک گوشی تلفن می خواهد و مقداری شارژ اینترنت. همین هم موجب می شود که افراد متوجه ابتلای خود به این مسئله نشوند و در نتیجه برای درمان آن هم اقدامی نکنند.
ویندو شاپرهای مجازی کسانی هستند که:
۱. ساعت ها به اینترنت وصل اند، از این سایت به آن سایت، از این صفحه به آن صفحه و از این کانال به آن کانال و گروه سر می زنند، بدون این که بدانند دنبال چه هستند.
۲. مشاهده هیچ مطلبی را از دست نمی دهند. معتقدند هرچیز به یک بار خواندن یا دیدنش می ارزد.
۳. بر روی لینک هر مطلب یا آدرس هر سایت و شبکه ای کلیک می کنند تا ببینند داخلش چه خبر است.
۴. اسامی و تصاویر اعضای گروه ها و پروفایل ها مثل یک کارآگاه بررسی و درباره هر کدام کلی داستان پردازی می کنند.
۵. سیاهی لشکر گرم کردن معرکه بگو مگوهای شبکه های اجتماعی هستند، حتی اگر نه سر پیاز باشند نه ته پیاز.
۶. دکمه «join» مورد علاقه آنها است. خیلی سریع عضو گروه ها و کانال های مختلف می شوند.
۷. هرلحظه احساس می کنند باید به اینترنت سری بزنند؛ شاید کسی مطلب جدیدی گذاشته یا خبر تازه ای را منتشر کرده یا اتفاق تازه ای افتاده که باید از آن مطلع شوند.
۸. تا وقتی که شارژ اینترنت یا حال و حوصله شان تمام نشده، یا سروصدای خانواده بلند نشده، یا سر و کله رئیس پیدا نشده انگیزه قوی برای وب گردی دارند.
ویندو شاپینگ به مثابه معضلی اخلاقی
ویندو شاپینگ مجازی یک معضل اخلاقی است؛ چرا که آسیب هایی چون اتلاف وقت، از بین رفتن هزینه، بازماندن از کارهای مفید و مسوولیت های فردی و اجتماعی، انباشتن ذهن از مطالب غیر مفید یا مفید ولی غیرضروری، و اعتیاد مجازی را به دنبال دارد.
امام علی (ع) می فرماید:
مردم سه گروهند:
دانشمند خداشناس،
دانش جوی در راه رستگاری
و فرومایگانی بی اراده و سرگردان که هر دعوتی را اجابت می کنند و به هر طرف که باد بیاید به همان طرف می روند، از نور دانش روشنایی نمی گیرند و به پایگاه محکمی پناه نمی برند.( نهج البلاغه، کلمه قصار ۱۴۷).
با بهره گیری از این سخن، می توان کاربران فضای مجازی را به سه دسته تقسیم کرد:
۱. کسانی که به تولید محتوای مفید در این فضا می پردازند و از آن به عنوان ابزاری برای دانش افزایی دیگران استفاده می کنند.
۲. کسانی که هدف شان استفاده از این فضا برای افزایش معلومات خود در هر زمینه ای است که موجب رشد اخلاقی و معرفتی، و ایفای هر چه بهتر وظایف فردی و اجتماعی، و خدمت هر چه بیشتر به دیگران می شود.
۳.کسانی که بی هدف در این فضا می چرخند؛ و نه خیری به دیگران می رسانند و نه خود سود و ثمری می برند. اینان را میتوان ویندو شاپرهای فجازی دانست.
چه باید کرد؟
۱. سواد رسانه ای خود را افزایش دهیم. درباره چگونگی حضور صحیح در فضای مجازی به افراد مطلع یا کتاب های مناسب رجوع کنیم.
۲. حضور خود در فضای مجازی را مدیریت و هدف مند کنیم. پیش از استفاده از #اینترنت، از خود بپرسیم چرا باید وارد این فضا شوم؟ به چه سایت ها یا کانال هایی باید سر بزنم؟ تا چه ساعتی؟
۳. پیش از خواندن یک مطلب، دیدن یک فیلم، عضویت در یک گروه، یا اظهار نظر درباره یک موضوع از خود بپرسیم: آیا این مطلب به من ربط دارد؟ فایده اش برای من چیست؟ آیا بی اطلاعی از آن به من ضرر می زند؟
– با توجه به نامشخص بودن علائم، باید گفت ویندو شاپرها از آنچه فکر می کنید به شما نزدیک ترند؛ شاید کافی باشد نگاهی در آینه بیاندازید.
برگرفته از وبلاگ http://blogs.mobahesat.ir/rahmati/1736
